عاشورا، دهمین روز از ماه محرم در گاه‌شماری هجری قمری، روز مقدس مسلمانان است.[1] شهرت این روز نزد شیعیان به دلیل وقایع عاشورای سال 61 هجری قمری است که در این روز حسین بن علی - امام سوم شیعیان - و یاران وی در رویداد کربلا در جنگ با لشکر عمر سعد کشته شدند. شیعیان در این روز سوگواری می‌کنند. اهل سنت روز عاشورا را سالگرد روزی می دانند که موسی دریای سرخ را شکافت و خودش و پیروانش از آن عبور کردند و این روز را گرامی و روزه گرفتن در این روز را مستحب می‌دانند.

کلمه عاشورا به‌ معنای «دهم» است. در تقویم رسمی ایران، افغانستان، عراق، پاکستان و هند این روز تعطیل می‌باشد.                         تطبیق تاریخی 

عاشورای سال 61 هجری قمری با توجه به گاه‌شماری هجری قمری هلالی در واقع با سه‌شنبه، 20 مهر 59 هجری خورشیدی (9 اکتبر 680 میلادی) برابر می‌باشد.[2] هرچند براساس گاه‌شماری هجری قمری قراردادی این روز با چهارشنبه، 21 مهرماه خورشیدی (10 اکتبر میلادی) همان سال تطبیق داده می‌شود.[3][4][5]                                                                                                                   سوگواری برای حسین 
سابقه? سوگواری و برپایی عزاداری برای حسین بن علی به اولین روزهای بعد از عاشورا، در محرم سال 61 هجری می‌رسد. از علی بن حسین چنین روایت شده‌است:

پس از حادثه? عاشورا، هیچ بانویی از بانوان بنی‌هاشم، سرمه نکشید و خضاب ننمود و از خانه? هیچ یک از بنی‌هاشم دودی که نشانه? پختن غذا باشد، بلند نشد، تا آن‌که، ابن زیاد به هلاکت رسید. ما پس از فاجعه? خونین عاشورا پیوسته اشک بر چشم داشته‌ایم.                         سینه زنی

در کتاب تحفة النظار و غرائب الامصار یا همان سفرنامه ی ابن بطوطه جلد اول، وی از زمان اقامتش در شهر شوشتر نقل می کند که وقتی پسر حاکم شوشتر در گذشت، مردم به مسجد آمدند، در حالی که لباس های مندرس پوشیده بودند و در دو دسته روبروی هم قرار گرفته و در حالی که بر سینه می زدند این شعر را تکرار می کردند "خوندگار ما، خوندگار ما" و حاکم شوشتر (صاحب عزا) نیز در بالای مسجد نشسته بوده است. (توضیح این که خوندگار به معنی بزرگ و حاکم است)

از این گزارش تاریخی میتوان فهمید که ایرانیان در گذشته و حتی قبل از رواج تشیع نیز سینه زنی داشته اند و این کار را برای بزرگانشان انجام می داده اند و طبعاً پس از تشیع نیز این رسم را در مورد عزاداری عاشورا استفاده کرده اند. این نکته واضح تر می شود وقتی می بینیم که عزاداری به صورت سینه زنی بیشتر در مناطقی رواج دارد که فرهنگ ایرانی در آن نفوذ داشته است. جالب آنکه بسیاری از نوحه های زبان عربی برای سینه زنی مناسب نیست و دسته های عزادار عرب با تکان دادن دست آن نوحه ها را می خوانند.